Wandering around the West

Hallo lieve iedereen,

Tes en ik zijn weer terug in Australië! We zijn van Auckland naar Perth gevlogen, met een overstap in Sydney. En wat is Perth een verschil met Auckland. Het was koud en het regende nog in Nieuw-Zeeland, maar hier is het klam en heet! We zijn om 10 uur 's avonds aangekomen en zelfs toen was het nog warm.

Met de taxi zijn we naar het hostel gereden, waar we in een kamer terecht kwamen met twee Chinese meisjes. Deze hebben Tes en ik na slechts vijf minuten al als 'bijzonder' bestempeld en hoe langer de tijd strekte, bleef dit ook zo. Laat ik uitleggen waarom: Vooroordelen zijn vaak gebaseerd op uiterlijk. Beide dames zagen eruit als Mickey Mouse. Overdreven kleding, kleuren gecombineerd met zwart en met stippels. Alleen een haarbandje met muizenoren ontbrak. Zodra het uiterlijk is bevooroordeelt, wordt het gedrag bekeken. Ze hadden allebei een vent aan hun zijde die -samen met de meiden- om de tien seconden in een lachbui uitbarstten. En nee, geen normale lachbui, maar een wolk van giegels en gehinnik. Je vraagt je misschien af hoe oud deze dames waren, dat vroegen wij ons ook af. Toen Tes vroeg welke leeftijd ze hadden zei de ene dat ze 24 was, maar de andere zei: "twenty-something", waarna het viertal weer eindigde in overdreven geschater.
Het hostel was okee, de douche was slecht, maar de bedden goed, wat dus resulteert in die score.

Na een goede nacht slaap zijn we op pad gegaan, op zoek naar gezelligheid. Het CBD (City Business District; oftewel centrum) van Perth was maar tien minuutjes lopen. We hadden geen verwachtingen, aangezien we veel verschillende meningen hadden gehoord, maar het viel reuze mee. Het deed ons eigenlijk wel een beetje aan het centrum van Zwolle denken! Een vrij brede straat met aan beide kanten een mix van kledingwinkels en cafeetjes. Hier en daar een straatmuzikant en er reden geen auto's (wat in andere CBD's wel zo is). De vibe was relaxed, het weer was goed en de mensen leken niet onaardig. Vol van blijdschap en tevredenheid liepen Tes en ik dan ook door de straten, ook al waren we nog steeds een beetje pissig door het hele WWOOF-gebeuren. Maar na een paar uurtjes hadden we alles al wel gezien.

Aangekomen bij een internetcafé (internet was in het hostel véél te duur), had Tessa een "slimme" actie. Zonder te lezen stopt ze 20 AUD in de internet-koop-machine, terwijl er met grote letters op stond dat hij geen wisselgeld teruggeeft! En zaten wij dus met tien uur internet... Maar uiteindelijk bleek dit wel handig. Aangezien het WWOOF'en niet doorging, moesten we iets anders verzinnen om de tijd te doden. Misschien was het tijd om een baantje te vinden, om ons kapitaal wat aan te sterken. Dus op zoek. Het ideale zou zijn als we ergens voor een korte periode bij iemand in huis konden werken, omdat je dan accommodatie krijgt en geld verdient. In Australië is er een handige site, voor advertenties. Vergelijkbaar met Marktplaats, maar dan veel groter en nog uitgebreider. Het heet Gumtree. Tes ging zoeken naar nanny-baantjes en ik naar hulp-in-huis-baantjes. We vonden beide wat leuke advertenties en hebben daarop gereageerd. Helaas heeft dit nooit geleid tot een daadwerkelijk interview, na vier dagen te hebben gewacht, hebben we het opgegeven. We moesten iets gaan doen.

Ondertussen zijn we al van hostel gewisseld, van the Old Barracks naar de Ozzi Inn. Ozzi Inn was een grote ramp! Dikke bende en overal liepen smerige beestjes. Het enige voordeel van de Ozzi Inn was dat we 's ochtends altijd pannekoeken kregen, maar de bedden waren slecht en we voelden er ons gewoon niet fijn.

Dus: overdag gewoon daar niet zijn en gewoon op pad in Perth. Dat deden we dan ook. Op een ochtend zijn we vroeg ons bed uit gegaan, pancakes gegeten en hoppakee, uit het hostel en we zijn maar gewoon een kant opgelopen. Het doel: de Swann River zien. We hadden ons gekleed op warm weer, maar het bleek nog best koud in de vroege ochtend. De wind waaide hard en de zon was nog niet sterk genoeg om dat te compenseren. Even doorbijten. Na ongeveer een half uur lopen naar het westen kwamen we bij een leuk parkje. Wat foto's gemaakt en weer op pad. Nog steeds richting het westen lopend werd ik een beetje achterdochtig dat we niet de goede kant op gingen. De taxichauffeur die ons van het vliegveld naar het eerste hostel had gebracht, had gezegd dat alle stranden enz. ten westen van het centrum lagen en dat was de reden dat we daar nu überhaupt liepen. We waren nu al wel heel lang onderweg en nog geen strand te bekennen. We besloten terug te gaan naar het CBD. En wat waren we daar ver vandaan. In Perth staan een boel hoge gebouwen die niet eens meer zichtbaar waren. Uiteindelijk (na dik twee uur te hebben gelopen op het midden van de dag) kwam de rivier in zicht. Helaas was deze niet zo mooi als we verwachtten, maar de tuinen waren geweldig. Die nacht hebben we vrij goed geslapen door de erg omgelopen route (zie foto's voor een kaartje).

Van de Ozzi Inn zijn we naar Sundancer Backpackers verhuisd. Dit hostel ligt in Fremantle (ook wel Freo genoemd), een lieflijk klein buitenwijkje van Perth. De sfeer was beter dan in de grote stad en het hostel was véél beter. Freo is gelukkig hartstikke gezellig. We liggen op een kamer met acht andere meiden die stuk voor stuk aardig zijn en de voorzieningen in het hostel zijn goed. Maar zo snel als wij uitgekeken waren op Perth, zo snel waren we ook klaar met Freo. We hebben veel gewinkeld, niets gekocht, maar wel lekker passen en gekke combinaties maken. Wat een lol! Op het einde van de straat zat een koffiewinkeltje: Gloria Jean's. Te vergelijken met Starbucks, maar ietwat goedkoper. Tes en ik hebben daar heerlijk gezeten met voor Tessa een mangosmoothie, voor mij een crème brûllée ijskoffie en beide een stuk bananenbrood. Smullen! Dit ritueel van 'shoppen' en koffie drinken hebben we vier keer herhaald en toen waren we het wel zat.

Misschien was het tijd voor iets anders. Daarom zijn we heel Freo afgestruind en hebben we elke reisagent bezocht om te kijken welke opties we hadden. Tot nu toe was alles te duur. Tot we aankwamen bij STA Travel. Een agency voor jongeren en studenten. Emily kon ons wel helpen aan een leuke tijd. Ze liet ons en heel blad zien met activiteiten, maar ook dat was ons te duur. Ik liet mijn ongenoegen blijken om het feit dat we te jong zijn om een auto te huren. Nee hoor, volgens Emily kon dat vanaf je 18e al. Tes en ik sprongen bijna een gat in de lucht van excitement: we konden een roadtrip gaan maken! Emily liet ons helemaal zien wat we dan moesten gaan zien en hoe we dan moesten rijden, het leek heerlijk. Ze had zelf ook al meerde keren een roadtrip gemaakt en ze kon het allemaal voor ons regelen. Tes en ik zaten ook al een tijdje te broeden op het idee om naar Bali te gaan en ook dat kon Emily voor ons regelen. Het enige probleem; we hadden onze ticket uit Perth al geboekt op de aankomende zondag; 17 april. Dat moest dus eerst omgeboekt worden. Helaas was het ondertussen al vier uur en STA Travel ging al bijna dicht. We zouden de deal de volgende ochtend sluiten. Terug in het hostel hebben we meteen een mailtje gestuurd naar Activity International, met de vraag om de ticket om te boeken. Zou je net zien, dat het allemaal niet zou gaan lukken. Maar gelukkig lukte het wel! Vrij snel kregen we al een mail terug met het goede nieuws. Eindelijk ging er iets goed: we gaan op roadtrip en we gaan naar Bali!

De volgende ochtend (vrijdag 15 april, mijn verjaardag) gingen Tes en ik vol goede moed naar STA Travel. Emily zat al op ons te wachten. We lieten weten dat het allemaal door kon gaan en Emily was in haar nopjes met dit nieuws en begon meteen met regelen. Eerst boekte ze de reis naar Bali in. Deze zal plaats gaan vinden van 2 tot 16 mei. Heerlijk, even twee weekjes luxe. Zodra dit vaststond, ging Emily bellen met Travelers Auto Barn, het bedrijf die auto's aan 18-jarigen verhuurd. Na een minuut of drie aan de telefoon betrekt Emily's gezicht: ER WAS GEEN EEN AUTO MEER OVER. Je raadt het al; Tes en ik hebben al die moeite voor niks gedaan. We hadden de vlucht van Perth naar Darwin omgeboekt naar de 28e van april en tot die tijd konden we dus niks. Nou, mijn verjaardag begon al lekker... Wat een teleurstelling. We konden beiden wel in tranen uitbarsten. Waarom lukt er nou nooit wat? En nog belangijker: hoe gaan we de komende 13 dagen vullen?! Radeloosheid sloeg toe. Emily kon ons niet meer helpen. Nouja, we hebben in ieder geval de vluchten naar Bali en terug voor maar €275 p.p.!! Maar de stemming was niet goed en voor mij erg moeilijk om om te zetten.

Die middag zijn we met een Nederlands meisje naar het strand gegaan. Femke: het buurmeisje van Rosalie uit Zwolle! Hoe toevallig? We gingen met de metro naar Cottlesloe Beach. Het was een prachtige dag en het was een mooi strand. De dag verliep snel en voor we het wisten lagen we alweer in bed, te verwerken en na te denken over wat we nu weer moesten verzinnen...

XOXO Iris

P.S.
We hebben ook nog wat fotootjes op Freo Beach gemaakt!